Zondagochtend 18 november. De datum staat al twee maanden als een ankerpunt in mijn agenda. Ik haal Evert Jan op en Ad. Bij Piet Klercks in Waalwijk verzamelen we als vanouds. De stormachtige dag in Noord Holland van vorig jaar staat nog levendig in het geheugen. Heel veel wind, maar mooie snoeken. Vijftien man zijn er helemaal klaar voor.
De pasjes worden uitgedeeld en ingevuld. Het is tijd om te vertrekken naar de plek waar het Nederlandse vliegvissen zo ongeveer is geboren. Prachtig boerenland met donkere sloten wacht ons op. Het groene hart verwelkomt ons en een spannende dag kan beginnen. Met dank natuurlijk aan HSV Wilnis.
Ik loop het land in naar de Heinoomsvaart en ben nog geen vijftig meter onderweg. Ha Rob! Jef staat te wijzen. Ik wurm me door de wilgen en hang voorover om naar de brug te kijken. Verrek, de eerste snoek is al gehaakt. Precies op de plek waar ik bij mijn verkenning, twee dagen ervoor, gestopt ben. Shit ..vlak voor de landing hij schiet los. Nu ja, als het al zo snel raak is dan zullen we niet op een snoekje hoeven te kijken. De lucht is grijs, het is windstil en verderop staan een paar pinken belangstellend toe te kijken. Volgende keer beter, Peter !! Ik zwaai en loop door.
De streamers zijn de week ervoor nog massaal gebonden. Een drukke avond met als thema 'snoekstreamers' en de voorpret was er al. Ieder zoekt zijn stekje, die veelbelovende kop, die stille rietkraag die zich zonder beweging spiegelt in het water. De streamers worden er met schokjes langs gehaald en ieder plekje wordt voorzichtig afgespeurd. Langzaam met kleine schokjes zwemmen de streamertjes als heuse visjes langs de polletjes of wagen zich in de volle breedte van het water. De meeste snoeken liggen niet in het water. Die zwemmen hongerig tussen de oren van vijftien man. Bij iedere worp kan het raak zijn, je weet maar nooit ! Een mooi gezicht, vijftien volwassen kinderen in de wei, allemaal maar met een ding bezig. Esox, Esox, Esox.
Bart, Hein en ik zijn vooruit gelopen en werpen gestaag onze streamers. Aan de kanten is het heel ondiep, dus werpen we meer diagonaal over het midden van de vaart. Daar moeten ze liggen. 'Ik zie geen enkele beweging' zucht Hein een beetje treurig. Hij zal er al honderd worpen op hebben zitten. Dat zegt niks Hein, de snoeken die ik zie slaan, die vang ik meestal niet. Je kunt er geen peil op trekken. Als het maar een grijze lucht blijft. Een voorzichtig zonnetje kondigt al aan dat het anders zal lopen. Maar goed..nog geen twee worpen verder en het is raak. Hein is nog al rustig aangelegd en het enige wat ik binnensmonds hoor kreunen is; 'Bart !...' We kijken naar de kromme hengel. Jezus, da's een grote ! De lijn trekt diagonaal door het water, maar naar boven komt er niks. Dat duurt zo een minuut of vijf. Ik zie de hand van Hein trillen. Het kost moeite en een vage angst ligt op zijn gezicht. Ik zal hem toch niet verspelen, god, laat het niet waar zijn. Je kent die gedachte als geen ander. Tussen vrees en hoop ligt het lot van de visserman. Dan laat de snoek zich voor het eerst zien. De kolken werken zich steeds vaker naar de oppervlakte. Een metersnoek, het kan niet anders, maar het duurt en het duurt en het duurt. De spanning bouwt zich op. Gespannen turen we in het water, waar deze snoek zich nog niet gewonnen wil geven. En dan - een droge tik en de hengel hangt er slap bij. De haak is losgeschoten. Verslagen kijkt Hein naar zijn hengeltop. Harder drillen Hein, je moet ze zo weinig mogelijk kans geven. Bart kan het weten. Die heeft meer metersnoeken op zijn naam staan, dan ik hengels in de kast. Maar goed, de theorie achteraf heeft bij voorbaat het gelijk aan zijn kant. Doe het maar als het er op aan komt, da's andere koek.
Ik heb nog geen aanbeet gehad, als de zon stralend over het landschap schijnt. Het kan me niet zo veel schelen. Het landschap is zo mooi, zo het landschap uit mijn jeugd. Ik was een polderjongen en ben het mijn hele leven gebleven. Verliefd op de wolken, de verre, verre horizon en de koeien, die een oude herinnering van stront en 'melken met de hand' naar boven brengen. Stom dat ik het zo lang links heb laten liggen.
We klauteren over verroeste stalen balken, komen aan een vaart met woonboten die er verlaten bij liggen. Mijn streamer bereikt de overkant en langzaam vis ik hem terug. Met schokjes en de hengel in het verlengde van de lijn houdend. Een doffe schok en er volgt niets. Ik denk dat ik vast zit en begin te trekken, tot mijn lijn zich door het water begint te bewegen. Beet ! Dit is 'huge'. Het moet een bak zijn. Drie man om me heen, die gespannen naar de lijn en de enorme kolken kijken. Het duurt zeker tien minuten voor er wat boven water komt. Dit is toch geen snoek ! Wat als een stille twijfel al bij het haken op de achtergrond lag komt boven drijven. De aanbeet, was zo totaal anders. Een brede rug met een gekantelde vin komt aan de oppervlakte. Jongens het is een karper! Ik heb een enorme karper in de rugvin gehaakt. Hij heeft een perfect zwemtuigje aan en maakt het me verdomd lastig. De vermoeidheid in mijn pols slaat toe en ik moet de hengel met de andere hand ondersteunen.
We lopen terug naar de wagens. De honger slaat toe en een stevige boterham zal er bij de meeste wel in gaan. Er is geen snoek meer bij gevangen. Jammer.. Er zijn er nog wel enkele gehaakt, maar landen ho maar! Hetzelfde overkomt mij. De brugsnoek van Peter meent dat hij ook mijn streamer nog even kan pakken. Even hangt hij en dan is het dag met zijn handje.
We verkassen naar de Gageldijk, waar bij de stuw prachtig veelbelovend water ligt. De groep verspreidt zich opnieuw. Er worden nog twee snoekjes gevangen, maar daar blijft het bij. De zon schijnt stralend over het water. Het is zelfs warm. Geen weer voor grootse snoekprestaties en de dag loopt ten einde.
Het gaat altijd sneller dan je denkt. Uiteindelijk blijken er maar drie kleine snoeken gevangen. Dag geen grote buit voor een hele dag met vijftien man vissen. Maar ach, wat doet het er toe. De dag was prachtig, de kameraadschap weer groot en we zijn met zijn allen weer een mooie ervaring rijker. Bedankt mooie polder, bedankt aardige bediening bij De Buurvrouw, bedankt HSV Wilnis, de polder hebben we in ons hart gesloten. We komen zeker terug.
Rob Lupgens,
Boxtel, 23 november 2012.